کد مطلب:50469 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

با توجه به آيه 30 سوره بقره فرشتگان از كجا مي دانستند كه موجودي به نام آدم در زمين فساد مي كند؟

اگر به صدر و ذيل آيه 30 توجه دقيق تر داشته باشيد، پاسخ پرسش هاي خود را خواهيد يافت. اين كه ملائكه چگونه مي دانستند كه آدمي در زمين خون مي ريزد و فساد مي كند، از كلام خداوند متعال چنين استفاده اي كردند. خداوند در اول اين آيه به ملائكه فرمود: «من در زمين خليفه خواهم گماشت»،ملائكه از دو واژه «زمين» و «خليفه و جانشين» به ابهام افتاده و برايشان اين اشكال پديد آمد كه «پروردگارا آيا كساني را خواهي گماشت كه در زمين فساد مي كنند و خون ها مي ريزند و حال آن كه ما خود تو را تسبيح و تقديس مي كنيم». ملائكه از آن جا برايشان اين شبهه پديد آمد كه خداوند مي خواهد جانشين بر روي زمين بگمارد؛ زميني كه به دليل قرار داشتنش در عالم مادي و جسماني، آثار و احكام خاص خود را دارد. عالمي كه دار تزاحمات و مركب از قواي غضبيه و شهويه است، محدوديت دارد، موجوداتش در معرض انحلال و بطلان اند، بقاء در آن تنها در سايه اجتماع و همكاري ميسر است، آميخته با شر و فساد است و به دليل وجودتزاحم در آن خالي از خون ريزي نيست و... . حال چگونه مي شود بر روي چنين عالمي، با اين احكام و آثار خود، جانشيني قرار داد كه بايد نمودي از خداوند باشد. خداوندي كه متصف به اوصاف جمال و جلال است. از نقص و فساد و شرّ مبرّا است. در معرض بطلان و انحلال نيست. در بقاي خود نيازمند به اجتماع و تعاون ديگران ندارد. محدوديت ندارد و... آيا آدمي كه در چنين عالم مادي و جسماني قرار دارد، مي تواند نمود و مظهري از آن مقام ربوبي باشد و خود را زيبنده و جانشين او سازد. در واقع براي ملائكه از دو واژه «زمين» و «جانشين» در صدر آيه شريفه اين پرسش پديد آمد كه: چگونه مي شود در زميني كه مشوب به شر و فساد است، جانشيني باشد كه بايد با وجودش خداوند متعال را تقديس و تسبيح كند و از هر گونه نقص، فسادي به دور باشد. بنابراين ملائكه از كلام خداوند متعال، در اول آيه چنين دانشي را پيدا كرده و چنان پرسشي را مطرح كردند، {V(الميزان، ج 1، ص 115 - 116)V}.